www.thecostam.fora.pl

Alexandra

Czyżby ona odwzajemniła lekki uśmiech? Może.
-Powinnam posprzątać kuchnię, niezłego bałaganu narobiłam, jestem fajtłapą- mruknęła odwracając wzrok kiedy zauważyła jak on wpatruje się w jej oczy. Tak dobrze jej było w jego ramionach. Chciała tak trwać i trwać.
A jeśli juz nie nadarzy się do tego okazja? Odsuneła się niechętnie od niego. Pozoliła sobie na kolejne spojrzenie.

Mike Rock

W tym samym momencie, w obozie wybuchła jakaś dziwna panika...ludzie wybiegli z ceglanych domków, aby zobaczyć starca, który zbliżał się do ogrodzenia. Jego długą, siwą brodę szarpał wiatr zaś poszarpane ubranie, które na sobie miał można było śmiało nazwać "szmatami".
- Człowiek z gwiazdą...Córce Słońca jest przeznaczony człowiek z gwiazdą, który sprowadzi na nas zgubę... W dnie człowiek, w noce potwór... - jego słowa sprawiły, że ludzie zaczęli między sobą szeptać, wymieniając gorączkowe spostrzeżenia.
Jedynie młody, jasnowłosy chłopak - Ron - wpisał kod i wpuścił obłąkanego starca do obozu, który zacisnął swoje kościste palce na jego ramieniu mamrocząc:
- Człowiek z gwiazdą...jest jej przeznaczony człowiek z gwiazdą...to on jest naszą zgubą i ratunkiem...

Alexandra

Alex podeszła do okna i całe zdarzenie właśnie z tamtąd obserwowała.
Nie słyszała jego słów.
-Mike , znasz tego starca?- zapytała i spojrzała na chłopaka.

Mike Rock

On również od dłuższego czasu przyglądał się wydarzeniu, które rozgrywało się na głównym placu, który pierwszy raz był aż tak zaludniony - jakby wszyscy mieszkańcy zebrali się w jednym miejscu, o jedne porze.
Czasami zdawało mu się, że wyróżnia poszczególne słowa starca...a jeden raz mógł przysiąc, że jego spojrzenie zatrzymało się na domku z białą dachówką - wprost na jego postaci, jakby staruszek wiedział, że on się tam ukrywa. To właśnie wtedy, Mike przylgnął całym ciałem do ściany, czując jak jego serce bije niczym młot pneumatyczny.
- Nie..nie znam go. - wymamrotał.

Alexandra

Spojrzała na niego i zmierzyła go wzrokiem , lekko się uśmiechając.
-yhym, może wyjde zobaczyć co się dzieje- stwierdziła, co prawda to prawda dziewczyna była bardzo ciekawska. Dlatego też odeszła od okna i udała się w stronę drzwi. Staruszek dalej wykrzykiwał go , a Ron nie dawał rady go uciszyć.
Dziewczyna otwarła drzwi i wyszła na zewnącz.

Mike Rock

Wręcz pod wpływem impulsu - który kazał mu zamknął drzwi i nie dopuścić, aby Alex usłyszała słowa wypowiadana przez starca - który chłopak z trudem stłumi, Mike zagryzł boleśnie wnętrze policzka, aż poczuł w ustach metaliczny smak krwi.
Teraz mógł jedynie spoglądać przez okno, niespokojnie naznaczając szklaną tafle własnym oddechem - gdyż nie był w stanie wyjść na zewnątrz...pierwszy raz od dłuższego czasu nie potrafił zapanować nad drżeniem kolan.

Gdy starzec zauważył wychodzącą dziewczynę, w jego jasnych, wręcz białych oczach, których tęczówki zdawały się być zasnute lekką mgiełką - co było dowodem na to, iż jest ślepcem - pojawił się jakiś dziwny błysk. Kościste, długie palce z wysiłkiem zacisnęły się na ramionach Ron'a - który bezskutecznie starał się go uspokoić - a na jego jego szczupłych nadgarstkach pojawiły się cieniutkie, fioletowe żyłki.
- Córka Słońca...to ona odgoni mrok...to ona zdoła opanować noc...zdoła ujarzmić wilcze piętno... - wymamrotał i ruszył w jej stronę.

Alexandra

Zrobiła krok w tył , kiedy tylko zauważyła że starzec zmierza w jej kierunku.
Po prostu przestraszyła się. Jego słowa nic jej nie mówiły. Wzięła go za zwykłego obłąkanego , schorowanego starca , który nie ma rodziny , który bez celnie błąka się po świecie wygadując prze różniaste wymyślone opowieści.
Zdziwiło ją że to własnie ona stała się celem jego opowiadan.

Mike Rock

Dłoń starca drżała, gdy zawisła w powietrzu nieuchronnie wskazując na ciemnowłosą dziewczynę. W setkach zmarszczek, które zdobiły jego twarz kryła się mądrość oraz szaleństwo... - jak owy starzec zdołał samotnie przeżyć w lesie, gdzie czekała na niego zguba i śmierć? Zgarbiona sylwetka budziła jedynie litość, a niezrozumiałe dla - prawie nikogo - słowa, rozbawienie. Może dlatego niektórzy ludzi szeptali pomiędzy sobą, nerwowo chichocząc. I to właśnie ten śmiech potęgował ich strach...
Jedynie Mike - schowany za zasłonką - wpatrywał się w starca z dziwnym uporem, który sprawił, że jego twarz przybrała dzikiego wyglądu. Słowa starca docierały do niego z opóźnieniem, a on chociaż rozumiał ich sens, nie potrafił dostrzec w nich słów proroka.
Gdy kościste palce starca zacisnęły się na nadgarstku dziewczyny, a ślepe oczy wpatrywały się w nią, niczym w obrazek, ponownie zabrzmiały owe słowa:
- Jest Ci przeznaczony człowiek z gwiazdą, Córko Słońca...jednak strzeż się go...jest on Twoją zgubą i ratunkiem...jest on Twoją przeszłością i przyszłością...

W tym samym momencie drzwi domku z biała dachówka otworzyły się, aż zawiasy wydały z siebie zduszone skrzypnięcie. Na twarzy chłopaka malowała się dzika wściekłość, która była wręcz nieadekwatna do zaistniałej sytuacji.
- Dosyć!! - warknął i wręcz brutalnie odepchnął starca od dziewczyny. - Nie potrzebujemy Twoich proroctw, starcze!! Dziś są one nic nie warte...

Alexandra

Alex patrzała na wszystko dosyć nieprzytomnym wzrokiem. Trochę za dużo jak na jeden dzień, a z każdej strony spływały nowe niespodzianki.
Odsunęła się i złapała za nadgarstek spogladajac na Mike.
Jego twarz przybrała jakiś dziwny , dziki wygląd. Czy miała się go bać? Nie teraz zastanawiały ją słowa " jest ci przeznaczony człowiek z gwiazda" "córko słońca?"
Czy to mogło mnieć jakiś związek z jej znamieniem? Ale skąd by ten starzecwiedział?

Mike Rock

Czyżby Alex po raz pierwszy dostrzegła cień zwierzęcej dzikości w ludzkiej twarzy? Nienaturalnie rozszerzone źrenice oraz gwałtowność gestów, ruchów?
- Wkrótce pełnia... - mruknął starzec, a jego głos drżał i zdawało się, że opuściły go wszelkie siły, które jeszcze przed chwilą sprawiły, że z energią dziecka podszedł do ciemnowłosej.
Na dźwięk owych słów, Mike poczuł niepokój oraz strach, który paraliżuje Twoje ciało...sprawia, że nie potrafisz wyrzec choćby słowa.
- Pełnia to tylko pełnia. - odparła ciężko łapiąc powietrze jakby przed chwilą przebieg mile, a nie jedynie wyszedł z domku.
- Nocą, podczas pełni budzą się potwory... - wyszeptał starzec i zachwiał się, a przed upadkiem uratował go jedynie Ron, stojący nieopodal.

Alexandra

Coś jej nie pasowało , w zachowaniu chłopaka. Znowu zrobią kilka kroków w tył. Tak jakby bała się ze zaraz Mike skoczy na nią i ją rozszarpie. Było w nim coś dzikiego , coś zwierzęcego, jakby coś próbowało wydostać się na zewnątrz. Dyszał, jego źrenice rozszerzyły się. Spojrzenie miał dzikie niczym wilk szukający pożywienia. Polujący na jakąś ofiare.
Alex! Przecież Mike to człowiek! Zwyczany człowiek. Fakt że jesteś na magicznej wyspie nie każe od razu wszucac wszystkich do teczki z napisem : Magiczna osoba.

Mike Rock

Pełnia... Była dla niego przekleństwem chociaż swoje piętno odkrył dopiero niedawno, gdy po raz pierwszy przekroczył „bramę” Wyspy, gdy ta z utęsknieniem otuliła go swoimi chłodnymi ramiona i złożyła na jego twarzy ukradkowy pocałunek. Jak dziś pamiętał owy chłód, który ogarnął jego ciało…który sprawił, że nie potrafił złapać tchu – dusił się, błagając o litość...a potem nastała cisza i niepewność. Wraz z przyjściem kolejnej pełni miał zrozumieć kim, a raczej czym jest…co oznaczało owe piętno widniejące na nadgarstku…

Jednak teraz, Mike czuł jak zalewa go pot…jak dziwne ciepło sprawia, że jest mu nienaturalnie duszno, a serce gwałtownie przyspiesza. A przecież pozostało jeszcze kilka dni!!
„Spokojnie!!” – to jego JA krzyczało wskazówki, starając się zapanować nad ciałem, nad przyspieszonym tętnem.
- Zabierzcie go, niech odpocznie. – mruknął patrząc na starca, który niczym marionetka, bezwładnie zwisał z ramion Rona. Zdawało mu się, że jego powieki drgnęły, a na twarzy pojawił się ironiczny uśmiech.
„Głupota.” – skarcił siebie w myślach i odprowadził chłopaka wzrokiem. Starał się nie patrzeć na Alex, póki nie będzie pewny, że zdołał opanować swoją dzikość.

Alexandra

-Mike , co się dzieje wszystko Ok?- zapytała. A jednak coś popchnęło ją w jego stronę. Jednak martwiła się o niego. Nie wyglądał zbyt naturalnie , to też zwróciło jej uwagę.
-Mike słyszysz mnie?- odezwała się jeszcze po chwili chcąc się ze ją słyszy. Nie patrzał na nią. DLaczego!?
Jej serce było coraz mocniej.

Mike Rock

- Tak, nic mi nie jest... - jego oczy powoli spoczęły na sylwetce dziewczyny, którą oświetlały poranne promienie, zakrzywiając się i chowając w kobiecych, kuszących kształtach oraz ciemnych włosach opadających subtelnie na ramiona. Czy ktokolwiek mógł zaprzeczyć, że była piękna?
Przez twarz chłopaka przemknął uśmiech, który był tylko kłamstwem... - kłamstwem doskonałym, którego nie powstydziłby się żaden oszust.

Alexandra

Może wrócmy do domku, zrobie ci ciepłej cherbaty- zaproponowałą bacznei mu się przygladając. Ruszyłą w strone domku