www.thecostam.fora.pl

Alexandra

- A na co masz ochotę?- zapytała wstając i uśmiechając się. Chciała sie popisać przed nim i zrobić mu coś co by mu zasmakowało , dlatego tez wolała się zapytać jego o zdanie. Wygładziła bluzkę , wszystkie ubrania pasowały na nią jakby były Alexandre szyte.

Mike Rock

- Zdaje się na Ciebie...a nóż mnie czymś zaskoczysz. - odparł i uśmiechnął się lekko, a raczej wykrzywił swoje usta w czymś, co przypominało grymas zniesmaczenia.
Mimowolnie podrapał się po łopatce, czując dziwne pieczenie w okolicach tatuażu, jak gdyby w owym momencie ktoś przyłożył mu do skóry rozgrzany pręt.

Alexandra

- okej- wyszła i zaczeła szukać kuchni. Nie zajęło jej to dużo czasu gdyż domek nie był zbyt wielki. Szybko podeszła do lodówki. Była prawie pusta, kilka parówek , masło , mleko i inne mało przydatne produkty.
-Cholera!- powiędziała głośno ,chciałą zrobić coś ciekawego a pozostały jej parówki.

Mike Rock

W tym samym czasie, chłopak postanowił wziąć upragnioną kąpiel i doprowadzić się do takowego porządku - żeby chociaż w kilku procentach wyglądał jak człowiek. Tak jak się spodziewał, łazienka była pedantycznie czysta, a każda buteleczka miała swoje wyznaczone miejsce.
- Okropność. - mruknął dotykając sztywnego, jakby wykrochmalonego ręcznika, który przypominał w dotyku tarkę. Do całego wystroju - jeżeli tak można nazwać białe kafelki oraz w takim samym kolorze półki - nie pasował błękitny wzorek oraz pozłacane lustro.
Gdy chłopak poczuł na swoich ramionach ciepłe krople wody, cicho westchnął. Nigdy nie spodziewał się, że kąpiel może sprawiać człowiekowi tyle przyjemności. Już po chwili - ubrany jedynie w ciemne spodnie - potarł dłonią zaparowane lustro i spojrzał na własne odbicie.
- Czy powinienem jej powiedzieć? - mruknął i na próbę wygiął usta w uśmiechu. - Doskonale, jeszcze trochę, a ludzie uwierzą, że jesteś dżentelmenem jakich mało. - dodał z kpiną, ciągnąc kołnierzyk koszuli.

Alexandra

Nastawiła parówki i lekko się skrzywiła . Rozejrzała się wkoło, poszukujac jakiegoś talerza. Otwierała poszczególne szafki i westchnęła. Zostały jej tylko te szafki do których nie sięgała w ziemi. Weszła na blat jednej szafki i otwarła ją! Eureka! Tu sie ukryły . Nagle straciła równowagę i z hukiem zleciała na ziemię, a razem z nią kilka talerzy.
Głosno krzykneła.

Mike Rock

Huk, który obudziłby zmarłego sprawił, że chłopak podskoczył i uderzył czubkiem głowy w jedną z półek – która ewidentnie znajdowała się za nisko. Z jego ust popłynęła dobrze znana składanka hiszpańskich przekleństw połączona z kilkoma innymi, bardziej wyszukanymi, których mogłaby mu pozazdrościć nie jedna osoba.
Nie zważając na to, że ślizga się w skarpetkach po wypolerowanych, drewnianych panelach oraz że nie zdążył ubrać koszuli, którą pozostawił w łazience, wbiegł do kuchni, a widok, który zastał był dość komiczny, a jednocześnie poważny.
Dziewczyna leżała na ziemi z rozłożonymi rękoma, kryjąc twarz przed szczątkami talerzy, które spadły na kafelki wraz z nią. Garnek z wodą i parówkami, wydawał z siebie dziwne odgłosy, a zagotowana woda wylewała się na piec. Jednym słowem: totalna katastrofa!!
Kilkoma krokami chłopak dopadł pieca i wyłączył dany kurek, wydając z siebie dziwne, wściekłe prychnięcie. Dopiero teraz uświadomił sobie, że owy upadek nie był błahy, a Alex mogła sobie COŚ zrobić.
- Co Ty sobie myślałaś?! – warknął nie potrafiąc opanować emocji, gdy zobaczył jak żałośnie wygląda i uświadomił sobie, że nie może jej stracić. – Mogłaś sobie coś zrobić?! Pomyślałaś o tym?!

Alexandra

- Nie krzycz na mnie!!- noga strasznie ją bolała. Ona już poprostu taka była. Była fajtłapą i często wpadała się w kłopoty. Chciała dobrze a kolejny raz nie popisała się . Kolejny raz zbłaźniła się przed nim. A teraz o stoi nad nią i wydziera się, wypominając jej głupote. Ale ona zawsze prędzej robi niż pomyśli
-Przepraszam..ale .. nic.....mi niejes...au- jęknęła poruszając nogą. Skrzywiła się , próbując podnieść.

Mike Rock

Wyglądała żałośnie, a zarazem słodko gdy marszczyła ze złości swój filuterny nosek - który sprawiał, że wyglądała jak mała, niewinna dziewczynka - oraz starała się strzepać z ubrania kawałki szkła.
- To nazywasz niczym? - warknął ze słyszalnym sarkazmem w głosie, pomagając jej wstać przez co objął ją ramieniem w talii, aby nie upadła.

Alexandra

Marzyła o tym by postawił ją na kanapie i sobie poszedł .
-Tak! Dam sobie rade! Nie musisz robić niczego z łaską!- powiedziała głośno , wkurzyło ją to że wszystko teraz robił z taką wściekłością. Przecież specjalnie nie skoczyła z tego blatu, a ten wyrzywa na niej swoją złość.

Mike Rock

- Doskonale!! Życzę powodzenia!! - warknął i wykonał dłońmi jakiś niezrozumiały gest, jakby chciał jeszcze coś zrobić, powiedzieć, wytłumaczyć. Jednak nie zrobił nic. Czując narastającą wściekłość, odwrócił się, wziął koszulę i włożył na stopy niezawiązane buty. W takim stanie ruszył w kierunku drzwi już widząc jak zamyka je z głośnym hukiem, dając upust złości.

Alexandra

- Co ja ci zrobiłam!?- krzyknęła podpierając się o polkę która stała obok. Nie rozumiała jego napadu złości. Zauważyła nagle Coś na jego łopatce. zdziwiło ją to i to bardzo .
Ruszyłą wprost na niego ale każdy krok sprawiał jej ból. Musiała zobaczyć co to za rysunek.

Mike Rock

"Co ja Ci zrobiłam?!" - jej pytanie sprawiło, że chłopak zatrzymał się w połowie kolejnego kroku, zaciskając dłoń na cienkim materiale czarnej koszuli. Czuł jak emocje powoli opadając, aby za chwilę od nowa sprawić, że krew w jego żyłach subtelnie pulsuje.
- Co?! - gwałtownie obrócił się w jej stronę, tak że Alex prawie wpadła w jego objęcia (do czego oczywiście nie doszło). - Co mi zrobiłaś?! - w jego głosie narastała jakaś dziwna furia.
- Nie chce aby z mojej winy Twoja matka utraciła jeszcze córkę!! - te słowa wydobyły się z jego ust, nim zdołał nad nimi zapanować. Był wściekły... - Co jej wtedy powiem!? Co?! Już wtedy nie potrafiłem spojrzeć jej w twarz!! Rozumiesz?!

Alexandra

Alex "Szczeka opadłą" to co usłyszała sprawiło że sparaliżowało ją. Jego słowa dotarły do niej jak przez mgłę . Czy on znał jej ojca skąd? Wszystkie wspomnienia znowu powróciły , a z jej oczu popłynęło kilka łez.
Usiłowała wydobyć z siebie chociaż jedno słowo. Ale nie potrafiła. Spojrzała na niego , na jego twarz , jego wściekłość jeszcze bardziej do niej trafiła. Zamknęła oczy próbując zatrzymać łzy, zapomniała o jego tatuażu. Zacisneła mocno wargi i odwróciła się , nie chciała ukazac mu tego jak płacze.

Mike Rock

Wykonał dłonią gest, jakby chciał ją przytulić, wytłumaczyć...błagać o litość i przebaczenie. Jednak złość, która zatruła jego serce niczym cierń, była zbyt wielka...czuł jak zalewa jego serce i sprawia, że jest niezdolny do jakiegokolwiek moralnego czynu.
Bez słowa otwarł drzwi i opuścił domek z białą dachówką. Jakim słowem powinien się teraz nazwać? Tchórz? Idiota? Kłamca...
Czuł narastającą pogardę oraz obrzydzenie do własnej osoby. Wciąż widział przed oczami łzy spływające po policzkach Alex, zaskoczenie w jej oczach, ból...niedowierzanie. Czyżby dalej sądziła, że zaraz się obudzi, a to wszystko okaże się snem?
Zimno metalu, z którego były wykonane nieśmiertelniki jej ojca sprawiły, że po ciele chłopaka rozeszła się tzw. "gęsia skórka". Po śmierci Daniela nie był w stanie spojrzeć w twarz jego rodzinie...oddać nieśmiertelniki, które dla nich miały bezcenne znaczenie.
- Pomóż mi... - wyszeptał czując jak serce boleśnie uderza o żebra, a duma miesza się z uczuciem obrzydzenia oraz głosem sumienia, które zakłóca jego spokój.
"Powinieneś do niej pójść"
- Dlaczego? Poradzi sobie beze mnie...
"Okłamałeś ją. Zraniłeś. Czy nie czujesz się winny?"
- Zrobiłem to dla jej dobra. Nigdy nie miała poznać prawdy...
"Masz szansę, aby wszystko naprawić"
- Ona nie jest Danielem...
"Ale jest jego córką"
- Wiem... - wyszeptał Mike chowając twarz w dłoniach i prowadząc bezsensowny monolog z własnym sumieniem.

Alexandra

Zsunęła się po ścianę na ziemię , objeła ramionami nogi nie zwarzając już na ból który wciąż ją nękał Czuła jak jej noga pulsuje.
-Dlaczego mi nie powiedziałeś- wyszeptała ocierając ze złościła łzy z policzka.