www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

- Labirynt...cel naszej wyprawy, która jest tutaj zapisane... - w tym momencie wziął w dłonie dwa szkice, które tak doskonale do siebie pasowały, niczym dwie połówki jabłka. - ...jest największa tajemnicą tej Wyspy, tak jak i tajemniczy "potwór", którego pojawienie się jest zagadką, a zarazem jednym ze skutków przebudzenia się Setjana. - owe imię wypowiedział z dziwną gorzką nutą.

Alexandra

Zerknęła na kartki i uważnie się im przyjrzała.
-A to mozę być dla nas jakąś wskazówką?- zapytała mając na myśli rysunek który składał sie w idealną całość.

Mike Rock

- Tak...sądzę, że tak...jednak tatuaż może być wszystkim. Nawet ślepą uliczką. - mruknął i spojrzał na dwa szkice, które spokojnie leżały na drewnianym, lekko kulawym stoliku.
Czy w nich ukryte jest rozwiązanie?

Alexandra

- Wciąż mam wrażenie jakbym śniła- powiedziałą szczerze patrzac wprost na chłopaka.

Mike Rock

- Mam Cię uszczypnąć? - zażartował, nie wykonując nawet najmniejszego gestu w jej kierunku, który miał świadczyć, że zaraz to zrobi. Jedynie ponownie spojrzał na lekko pochyłe pismo dziewczyny oraz dwa, doskonale do siebie dopasowane tatuaże.
Czyżby zaczął sobie coś przypominać...co istotnego?

Alexandra

Przyjrzała mu sie uważnie , czyżby coś zaskoczył?
-Co tam wymyśliłęś?- zapytała po chwili gapienia sie na niego.

Mike Rock

- Nie...nic...to tylko... - przerwał pocierając zmęczone powieki, jakby chciał wygonić niespodziewane obrazy, które wypłynęły na wierzch umysłu. Były to wspomnienia, blada cząsteczka przeszłości, którą chłopak spędził na owej Wyspie...wspomnienia, które powoli zanikały aby całkowicie zniknąć.

Alexandra

Położyła mu dłoń na ramieniu.
-Tylko?- wyszeptała, nieluiałą jak ktoś nie dokonczał swowjw mysli

Mike Rock

-...wspomnienia. - dokończył i spojrzał niepewnie na dziewczynę. - Jakieś blade obrazy z dzieciństwa...z Wyspy. - mruknął i potarł blady policzek, jednocześnie nieznacznie wzruszając ramionami.

Alexandra

-I co w nich widzisz?- zapytała i nagle uugryzła się w język.- Nie, przepraszam. Nie powinnam oto pytac jak niechcesz nie mów.- uśmiechneła się szybko.

Mike Rock

- Nie...nie przepraszaj...te wspomnienia niewiele dla mnie znaczą...ona niewiele dla mnie znaczy. - mruknął, co było w pewnym sensie kłamstwem. W sercu chłopaka pozostała iskierka nadziei, na odnalezienie matki...na to, że ona nadal żyje. Czasami zdawało mu się, że słyszy jej głos, który go woła ale była to tylko doskonała gra wyobraźni.
- Pamiętam jej głos, kiedy opowiadała mi legendy oraz z uporem uczyła jakiegoś języka...nauczyła mnie wiele o tej Wyspie, twierdzą że kiedyś będę musiał tu wrócić. Potem pamiętam jedynie pożar, kogoś krzyki...jakiegoś mężczyznę oraz wycie wilków... To niewiele, rzekłbym nic. - przy ostatnich słowach ponownie wzruszył ramionami.

Alexandra

-warzne ze cos pamiętasz- powiedziała .- uśmiechnij sie- poprosiła go z lekkim uśmiechem i poklepała po ramienu,

Mike Rock

Chłopak uśmiechnął się w dość specyficzny sposób, gdyż jeden z kącików jego ust pomknął ku górze, zaś drugi pozostał nad dole, tworząc tym samym coś na wyraz zabawnego grymasu.
- Usiądź...postaram się to przetłumaczyć. - mruknął i pomachał lekko dwoma szkicami oraz tłumaczeniem, które dała mu niedawno ciemnowłosa.

Alexandra

-dobrze- usiadła na krześle obok stolika i dopiero teraz rozejrzała się po pokoju. Identyczny jak jej , więc nic oprócz bałaganu nie zwróciło jej uwagi.

Mike Rock

Tak, jedyną rzeczą, która rzucała się w tym pokoju w oczy był niesamowity bałagan, który w nim panował. Niedbale porzucone na ziemi koszulę, pogięte kartki papieru, długopisy, pogryzione ołówki, niedobity kubek z pomarańczowym sokiem oraz nadgryziona kanapka z wieczora.
Już po chwili kolejne, pokreślone kartki wylądowały na ziemi, gdzie rzucał je chłopak mamrocząc coś pod nosem i czasami przeczesując swoją ciemną czuprynę. Tam również panował idealny bałagan, jakby przez jego włosy przeszedł huragan.
- Nie...to nie tak...to jest to...nie, nie, nie!!