www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

Wyglądała jak mała dziewczynka, która za chwilę dostanie upragniony prezent (a może już go dostała). Jej bursztynowe oczy świeciły jakimś dziwnym plaskiem, a na policzki wystąpiły słodkie rumieńce.
Czy przez umysł chłopaka chociaż przez chwilę przemknął jakiś impuls, który kazał mu ją wypuścić z objęć? - nie...pragnął mieć przy sobie tą istotkę jak najdłużej, chociaż stawało się to coraz bardziej chore.
- Nie powinienem tego robić, wybacz. - mruknął i dopiero teraz uświadomił sobie swoje zachowanie. Może dlatego zrobił niewielki krok do tyłu i zaczął zapinać pogniecioną koszulę.

Alexandra

-Nic się nie stało , ważne że sobie poszedł- spojrzała speszona w swoje buty.- czego on ode mnie chciał? - wyszeptała cicho- dziekuje Ci.

Mike Rock

Chłopak rozejrzał się dookoła, aż po chwili utkwił spojrzenie we własnych dłoniach zaciśniętych na puchowym, lekko mokrym ręczniku. Czy powinien jej powiedzieć? Czy po raz kolejny skłamać, wymyślając następną wyssaną z palca historyjkę?
- Czy powiedzieli wam jak zginął Twój ojciec? Co się naprawdę stało? - zapytał po dłuższej chwili.

Alexandra

-Tak, powiedzieli tylko że został zastrzelony - powiedziała siadając na łóżku patrzac na niego badawczo. O co do cholery chodziło?!

Mike Rock

- Zastrzelony...no tak...nieszczęśliwy wypadek w pracy. - mruknął bardziej do siebie spoglądając tępo w przestrzeń, jakby mógł tam ujrzeć coś więcej niż białe framugi okienne oraz drewniane panele.
- Wiedziałaś, że każdemu agentowi federalnemu zostaje przydzielony "partner", który ma zwiększyć szansę na bezpieczny powrót z akcji, drugiej osoby? - mruknął nie spoglądając na nią.

Alexandra

- No tak...- mrukneła cicho wpatrując się w niego . Mike do rzeczy do sedna! powtarzała wciaz w mysli.

Mike Rock

- Jednak czasami dzieje się tak, że chwila nieuwagi może Cię kosztować życie drugiego człowieka...a Ty dopiero po chwili uświadamiasz sobie, że nie możesz już nic zrobić...że już "po wszystkim"...że go zawiodłeś. - mruknął i zacisnął dłonie w pięści. Nie potrafił na nią spojrzeć. Bał się tego, co zobaczy w jej oczach: żal, gorycz, bezgłośne oskarżenie, gdy zrozumie o czym mówi.
- Przez kolejne dni, tygodnie, a nawet miesiące oskarżasz siebie o jego śmierć, chociaż wszyscy w koło powtarzając Ci, że to nie Twoja wina: "przecież nie mogłeś nic zrobić" - przy ostatnich słowach zmienił ton głosu na lekko kpiący i piskliwy, jakby szydził z owych ludzi.
- Jednak czy oni mają pojęcie co czujesz? Nie... poczucie winy pozostaje na zawsze...cokolwiek sie stanie, cokolwiek ludzie powiedzą...

Alexandra

Wstała i podeszła do niego , kucając i łapiąc go za dłoń, chyba zaczęła coś rozumieć.
Nie wiedziała co powiedzieć. Z jednej strony chciało się jej płakać , ale z drugiej powstrzymywała łzy.
-Partnerowałeś wtedy mojemu Ojcu?- zapytała a zarazem stwierdziła. Starała sobie wszystko poukłądać. zAstanawiałą się kiedy Mike dowiedział się ze jest córką Daniela.
A na dodatek on wini się za śmierć jej Ojca.

Mike Rock

- To był kolejny miesiąc...kolejna akcja... - mruknął nadal unikając jej spojrzenia. Chociaż, gdyż poczuł jej drobną, ciepłą dłoń był zdolny błagać ja o przebaczenie, o zrozumienie. Jednak nie zrobił tego. Nie był do tego zdolny. Kontrolowanie uczuć było jedną z umiejętności, którą nabył w swojej "pracy"; udoskonalił jako jeden z nielicznych.
- To była "nasza sprawa", którą rozpracowywaliśmy od kilku tygodni, gdy nastąpił przełom byliśmy przekonani, że to już koniec...a to był dopiero początek. Wiedziałem, że Daniel ma rodzinę: żonę i córkę. Wielokrotnie opowiadał mi o was, lecz wtedy byliście dla mnie kimś nierealnym, nieistotnym. Jednak jego słowa świadczyły, że byłyście dla niego najważniejszymi osobami na świecie. - chłopak schował twarz w dłoniach i cicho westchnął.
- Nadal nie wiem, co tam się wydarzyło...co pominąłem...gdzie popełniłem błąd...co zawiodło... - mruknął z goryczą i uderzył dłonią w udo. - Jak mogłem go nie zauważyć? Jak?!

Alexandra

Spojrzała na niego i delikatnie ścisnęła jego dłoń.
-Mike, nie winię Ciebie, tylko tego który trzymał broń i który z niej szczelił. Nie jesteś herosem, nie widzisz przyszlości. Na kare zasługuje tylko en drań którey go zabił!
-i nie wytrzymała jedna łza spłyneła po jej policzku.

Mike Rock

- Mogłem coś zrobić...cokolwiek... - mruknął i dopiero teraz powoli uniósł twarz i spojrzał w zaszklone, bursztynowe oczy dziewczyny, które przybrały barwę płynnego złota. Kiedyś odpowiedziałby, że "nikt nie zasługuje na śmierć, nikt!". Jednak dziś, pragnął tylko jednego: zacisnął dłonie na chudej szyjce "prezeska" i usłyszeć jak ten cicho kwili o litości... Czyż nie byłaby to najsłodsza melodia dla człowieka na granicy szaleństwa?
- Uratować go. - dodał prawie bezgłośnie i ścisnął jej dłoń.

Alexandra

-Mike , czy ty wiesz kto go zabił?-zapytała. Przysięgła sobie że jak tylko dowie się kto zabił jej Ojca , to zemści sie na niej. Na tej osobie. Tylko tego pragneła , a teraz miała szanse dowiedzieć sie tej cennej informsacji.

Mike Rock

- Wiem...to on... - mruknął przez zaciśnięte zęby. Nie sadził, że w sercu dziewczyny zrodziło się silne uczucie zemsty, które można było porównać z cichym potworem, który tylko czeka aż ktoś go zbudzi i da mu "broń" do ręki.
- Prezes tego hotelu...szef tego cholernego spisku... - dodał i lekko zmarszczył brwi, gdyż zdawało mu się, że dostrzegł w oczach dziewczyny jakiś dziwny cień. - I jeżeli chociaż trochę zależy Ci na Twojej matce, nie zrobisz nic, Alex...zupełnie nic. - dodał szybko i z determinacją w głosie.

Alexandra

-On musi zapłacić za to co zrobił! - powiedziała patrząc na niego z jej oczu zaczęły płynąc łzy.
-A tak co? Wsadza go do wiezienia , beda dawać papu i inne wygody. On na to nie zasługuje......

Mike Rock

Pod wpływem impulsu, położył dłoń na jej lekko wilgotnych, pełnych ustach - tym samy sprawiając, że potok słów został przerwany i zapadła dziwna, nieprzyjemna cisza, w czasie której on wpatrywał się w jej słodką, zapłakaną twarz.
- Pragniesz, aby poczuł ból...aby cierpiał tak jak Ty? Pragniesz jego śmierci i to Ty chcesz pociągnąć za spust, prawda? - wyszeptał zbliżając do niej twarz, tak że dzieliły ich tylko zbędne centymetry.
- Jednak to nie jest takie proste, Alex. Nie wystarczyć po prostu "chcieć"...słowa nie są tutaj ważne, tylko czyny. A Ty: nie zrobisz nic...nadal będziesz udawała słodkie niewiniątko. - dodał spoglądając w jej zaszklone oczy. Czuł się podle, kiedy mówił te słowa, a jednak wiedział, że sa one konieczne.