www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

Pięknie rzeźbione w marmurze kolumny zdawały się podtrzymywać kopułę zdobioną niezwykle mozolnie wykonanym ornamentem. Śliska posadzka jakby zachęcała do dziecinnych igraszek, a zarazem powodowała ciche przekleństwa wydobywające się z ust starszego mężczyzny, który prawie wywinął na niej fikołka, idąc do stołu z taca pełną przeróżnych kanapek.
Na uwagę zasługiwał też wspaniały widok, który rozpościerał się za olbrzymimi, zaokrąglonymi oknami. I to właśnie obok nich stał stolik, który został wybrany przez chłopaka.
- Proszę...- mruknął i odsunął stołek, które również posiadał bogate zdobienia, które budziły w chłopaku niesmak.

Alexandra

-Dziękuje- posłała mu słodki uśmiech i ostrożnie usiadła na krześle. Rozejrzałą się po sali. Całkiem ładna, wystruj bogaty a co najważnijesze było czyściutko.

Mike Rock

Każdy, nawet najdrobniejszy bogato zdobiony ornament budził w chłopak zniesmaczenie. Może dlatego jako jedynie nie rozglądał się z podziwem po sali, tylko spoglądał ku oknie...a raczej ku temu, co się za nimi mieściło.
Setki myśli kłębiło sie w jego głowie, a on nie potrafił wypowiedzieć ani jednego...jakby nagle odebrano mu umiejętność kreowania zdań.
- Dlaczego piosenkarstwo? - zapytał nagle i spojrzał na Alex.

Alexandra

- Bo się do niczego innego nie nadaje, jestem jedną wielka fajtłapą. Zawsze chciałam zostać tak jak taka policjantką... ale sam rozumisz- spuściłą wzrok i zaczeła bawić się łyżką.

Mike Rock

- Daniel by na to nie pozwolił... - wyszeptał prawie bezgłośnie, nerwowo oblizując usta i wpatrując się bezczelnie w twarz dziewczyny, którą zdobiły delikatne rumieńcie.

Alexandra

-No właśnie- westchnęła.- Mogłam się uczyć sztuk walki, ale nie mogłam nawet mażyć o tej pracy - zbyt niebezpieczne - jak wciąz powtażał i wpajał mi do głowy.-zostawiła w spokoju łyzke

Mike Rock

- I miał racje. - odparł z dziwną troską w głosie, która zaskoczyła nawet jego, gdyż pomiędzy brwiami chłopaka pojawiła się znajoma zmarszczka.
- Jeżeli zdecydujesz się na tą pracę, nie możesz sie potem wycofać. W pewien sposób to właśnie ta praca niszczy życie połowie pracowników. - dodał i potarł blady policzek, milknąc gdy podszedł do nich kelner.

Alexandra

- Czemu zdecydowałeś się na taką prace?- zapytała spogladają c na jego jagże spokojną tważ.

Mike Rock

Chłopak odpowiedział dopiero wtedy, gdy kelner zniknął mu z pola widzenia...i dopiero wtedy przeniósł spojrzenie swoich fikuśnych oczu na ciemnowłosą.
- Nie wiem...nigdy nie potrafiłem odpowiedzieć sobie na to pytanie, chociaż ludzie wielokrotnie mi je zadawali. Może dlatego, że chciałem sobie i ojcu coś udowodnić...a może przyczynić się do czegoś większego...móc czynić coś, co będzie miało odzwierciedlenie w przyszłości. - odrzekł powoli dobierając słowa, a jego twarz ani przez chwilę nie zmieniła wyrazu.

Alexandra

Skinełą głową , teraz nie zabardzo wiedziała co powiedzieć co zrobić.
-Załowałeś kiedyś swojego wyboru?- zapytałą jednak.

Mike Rock

- Na początku, każdego dnia...potem sporadycznie...dziś, nigdy. - odparł po dłuższej chwili, przerywając w tym samym momencie, kiedy to znudzony kelner postawił przed nimi zamówione potrawy.

Alexandra

Skineła głową , nic nie mówiąc. Nie wiedziała co ma powiedzieć. Wsadziła łyzkę do miski , a potem kiedy juz nabrała płatki wsadziła ją do ust. Niestety cała Alex. Troche mleka zwiało z jej ust i zatrzymało sie na brodzie.

Mike Rock

A on...jak to dżentelmen pierwszej klasy, wziął serwetkę i delikatnym ruchem otarł kropelki mleka, które spływały po brodzie Alex, która w owej chwili mogła konkurować z mała, zawstydzoną dziewczynką, której policzki przybrały barwę szkarłatu.
On sam jedynie poprosił o zwykłe tosty z dżemem, na które spoglądał raczej z niechęcią, jak gdyby w wyglądzie przypominały starą podeszwę buta....oraz - jak zawsze - sok ze świeżych pomarańczy.

Alexandra

-Dzięki.- zawstydziła się trochę i skraciła w myślach za to w jaki sposób je.- i przepraszam- spyściłą wzroki i teraz , o dziwo celnie wsadziła łyżke do ust z pysznym mussli.

Mike Rock

- Za co mnie przepraszasz? - brwi chłopaka zniknęły w burzy czarnych włosów, które opadały mu zawadiacko na jedno oko oraz sterczały zabawnie na czubku głowy (mimo iż ten starał sie je niedawno ujarzmić).
- W każdym z nas jest cząstka dziecka. - dodał z nutką rozbawienia w głosie i zaczął niechętnie przeżuwać kawałek tosta. Był obrzydliwy...może dlatego Mike odłożył go na talerz i szybko popił sokiem.