www.thecostam.fora.pl

Alexandra

Była zmęczona. Po kilku godzinach płynięcia , po prostu już się nie poruszała. Jej ciało tylko drżało. Nagle poczuła że może stanąć na własnych nogach w wodzie. Gwałtownie i szeroko otworzyła zmęczone oczy. Ląd!
Cmokneła Mike w policzek. I spojrzała na niego.
-Uratowałeś mnie! drugi raz- powiedziała cicho ale dynamicznie.
Opadła na piasek. Jej oddech był przyśpieszony. Pierwszy raz w życiu tak bardzo się bała.
Po jej oczach spłynęło kilka łez. Szczęścia? Smutku? Zmęczenia?
Raczej wszystkiego po trochu.
Dziewczyna w myślach zaczęła dziękować bogu za życie.

Mike Rock

Jednak chłopak stał z szeroko otwartymi oczami spoglądając na niesamowity widok, który się przed nimi rozpościerał. Woda obmywała mu rytmicznie kostki... Dopiero lekkie, prawie niezauważalne muśnięcie ust dziewczyny wyrwało Mike z letargu. Drgnął, niczym człowiek przebudzony z głębokiego snu i gwałtownie zamrugał powiekami.
Czyżby śnił? Nie...to niemożliwe, żeby znajdowali się na TEJ Wyspie. A jednak, wszystko było takie realna, namacalne. Czyżby w jakiś sposób jej istnienie przestało być tajemnicą, którą poznali tylko nieliczni?
Jego rozmyślania przerwały podniesione ludzkie głosy, dochodzące z głębi plaży... - przypominało to rój rozwścieczonych pszczół.
- Chyba znaleźliśmy resztę pasażerów. - wyszeptał i wyciągnął dłonie ku Alex, aby pomóc jej wstać. W głębi serca pragnął, aby odpoczęła, a jednak jeżeli jego podejrzenia są słuszne...
Chłopak rozejrzał się ponownie dookoła. W jego oczach malowało się zaskoczenie oraz jakaś dziwna wściekłość.

Alexandra

Wstała trzymając jego dłoń i zawiesiła gitarę na ramieniu.
Była cała przemoknięta i sina. Można powiedzieć ze wlekła nogi za sobą by dojść do kłócących się ludzi. Jej oczy same powoli się zamykały ale Alex nie pozwalała sbie zasnąć , na stojąco.
Spojrzała na swojego wybawiciela. Przypominał jej tak troszkę ojca. Był bardzo wytrzymały. Silny. Normalny człowiek już dawno by padł twarzą w piasek i konał z wykonczenia . A on nadal trzymał się na nogach. Podziwiała go , oj i to jak.

Mike Rock

Ich spojrzenia spotkały się tylko jeden raz, gdy chłopak przyłapał ją na bezwstydnym "gapieniu się"... - jej speszenie wywołało u niego jedynie lekki, prawie niedostrzegalny uśmiech (który bardziej przypominał grymas niezadowolenia).
Rozwścieczony tłum znajdował się przed potężnym budynkiem hotelu - który nie znajdował się na Wyspie podczas pierwszych odwiedzin Mike. Na środku placu stał starszy, nienaturalnie wyprostowany mężczyzna pocierający krótko ostrzyżoną bródkę. Jego wodniste, rybie oczy spoglądały na tłum z zimnym spokojem, a nawet wyraźnym zadowoleniem.
Gdy jego spojrzenie oraz oczy Mike spotkały się na jedną chwilę, serce chłopaka zabiło jak szalone, boleśnie uderzając o potłuczone żebra. Pamiątką po ich ostatnim spotkaniu...
- Proszę o ciszę... - również głos mężczyzny był pozbawiony jakiegokolwiek wyrazu, barwy. Był suchy, nienaturalny. - Chciałem przeprosić państwa za to co się stało...mieliśmy małą awarię na pokładzie. Cieszę się, że nikomu nic stała się krzywda i wszyscy dotarliśmy tutaj. Cali i bezpieczni. - dodał ze sztucznym uśmiechem i od niechcenia strzepał z białych spodni niewidzialny pyłek.
- Dzisiaj wieczorem odbędzie się darmowy bankiet...a teraz zapraszam do rezydencji. Czekają na państwa wszelkie dogodności.. - zakończył, a z budynku za nim, wyszła usługa, ubrana w czarne garnitury.

Alexandra

Spojrzała na swoje przemoknięte buty i postanowiła że da odpocząć Mikowi od siebie. Pewnie miał jej już dość. Ze spuszczoną głową ruszyła w stronę hotelu. Straciła cały swój dobytek. Miała jedynie to co na sobie. A całe ubranie było przemoczone. Wciąż drżała. Marzyła tylko o tym by się ogrzać i przespać. Już miała dość tej wycieczki.
Przetarła zmęczoną twarza. Nie spojrzała na Mike. Wygladał na złego. Wolała nie wnikać w jego odczucia.

Mike Rock

Wyraz twarzy chłopaka można było nazwać ponurym - jednak nie było to trafne określenie. W jego oczach malowało się zaskoczenie i wściekłość, której nawet nie starał się ukryć pod maską znudzenie i obojętności. Do tego sposób w jaki zaciskał usta, aby powstrzymać się od rozwścieczonego krzyku. Miał ochotę zacisnął swoje dłonie na chudej szyjce mężczyzny, aż ten zacznie błagać o litość...aż jego ciało zwiotczeje...

Dopiero obraz oddalającej się Alex, jej lekko przygarbiona sylwetka, która budziła w nim litość sprowadziła go z powrotem na ziemię. Zemsta musiała poczekać, dojrzeć... - była niczym obślizły potwór atakujący jego serce i duszę.
Chłopak lekko zachwiał się na pięcie niepewny tego, co należy teraz uczynić. Zaraz straci ją z oczu...zaraz zniknie w tłumie... Bez namysłu ruszył za nią, aby usłyszeć głos młodego lokaja, który nerwowo szarpał czarną muszkę i uśmiechał się służalczo.
- Pani miano?

Alexandra

-Alexandra Rateford- odpowiedziała i zerknęła na lokaja. Ten zbadał ją szybko wzrokiem i wrócił do szukania jej danych na liście którą trzymał w swoich chudych dłoniach.
-Tak tak mamy panią - odpowiedział i podał jej numer pokoju oraz klucz. - miłego pobytu- Alex obdarzyła go krótkim spojrzeniem typu " chyba sobie żartujesz" i ruszyła po schodach nie zauważajac tego że Mike ruszył za nią.

Mike Rock

"Alexandra Reteford...Alexandra Reteford" - dwa słowa, które sprawiły, że chłopak znieruchomiał i nerwowo oblizał popękane usta, na których pozostały słone kropelki. Ból rozsadzał mu czaszkę, a przed oczami widniała oddalająca się, przygarbiona postać dziewczyny. Ciało odmówiło posłuszeństwa, zmysły zawiodły...oddech stał się urywany, spazmatyczny gdy chłopak walczył o kolejną dawkę zbawiennego tlenu.
Dłonie drżały, niczym u nałogowego alkoholika, który odmówił sobie jednego kieliszka zbawiennego płynu.
- Dobrze się Pan czuje? Może wezwać pomoc? - męski głos, uniesione ze zdziwienia brwi oraz kłamliwe spojrzenie.
- Nie, dziękuje...
- Więc może uda się Pan do pokoju i odpocznie?
- Tak..tak zrobię... - słowa chłopaka były urywane, nieświadome, wypowiadane nagle.
- A więc mogę prosić Pana imię i nazwisko?
- Mike...Mike Rock.
- Proszę. Trzecie piętro. Pokój numer 33.
- Dziękuje. - wydukał chłód metalu na dłoni, którą automatycznie zacisnął. Gdy ruszył w stronę drzwi hotelu poruszał się dziwnie sztywno.
[hotel]