www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

"Alexandra" - w myślach kilkakrotnie powtórzył jej imię, jak gdyby mógł coś z niego wyczytać..jak gdyby były nową kryminalną zagadką, którą musi szybko rozwiązać. Czyżby stary, opanowany Mike wracał na scenę życia?
- Mike... - delikatnie uścisnął jej smukła dłoń, jak gdyby bał się, że może zrobić jej krzywdę, chociaż w tym momencie to on był skory błagać o proszki przeciwbólowe.

Alexandra

- Czy ty też wybierasz się na ten najbliższy rejs?- postanowiła podtrzymać ich rozmowę. Ludzie się już powoli zbierali , co sprawiało że w powietrzu unosiło sie coraz więcej rozmów i krzyków roześmianych dzieci. Pogoda dopisywała. Zapowiadał się cudowny rejs. Alex jeszcze nigdy nie pływała na łodziach.. Ona nie potrafiła nawet pływać.. Dlatego troszkę się bała... no może troszkę więcej. Bo co będzie jak wypadnie ze statku ,wprost do tafli zimnej wody?

Mike Rock

- Jeżeli obydwoje myślimy o wyspie Amagnum, to tak...właśnie w ten rejs się wybieram. - odrzekł lekko plącząc się we własnych słowach. Nie zdarzało mu się to często. Może tylko wtedy, gdy był naprawdę wściekły i popadał w ślepą furię. A był to widok za istne cudowny.
Jego wzrok powędrował za grupką dzieci, które beztrosko biegały po przystani, wywołując tym samym ciche przekleństwa u starego marynarza, który zadławił się kilkakrotnie tytoniem.

Alexandra

skierowała wzrok w miejsce gdzie jego oczy powędrowały i zaśmiała się cicho widząc dzieciaki i marynarza.
- Jak zdobyłes ten bilet? Słyszałam że biletów na ten rejs nie dało sie kupić- tym razem wzrok powędrował na towarzysza.

Mike Rock

- Wygrałem konkurs... - odparł po chwili, lekko mrużąc oczy i wsłuchując się z fikcyjnym zaciekawieniem w przekleństwa starego malarza, które przerodziły się w ciche mamrotanie i zło wieszczenie.
- ...konkurs malarski. - dodał i spojrzał na swoją towarzyszkę, a gdy ich spojrzenia spotkały się na krótką chwilę, strzepnął nerwowo rękaw lewej dłoni i dotknął żeber.
Z oddali, niesione wiatrem ludzkie głosy sprawiły, że chłopak wyprostował się gwałtownie. Za gwałtownie... Kilkanaście metrów od nich stał jakiś mężczyzna i coś usilnie tłumaczył jasnowłosej kobiecie, która w komiczny sposób wymachiwała walizką.

Alexandra

-Gratulacje- powiedziała spokojnym tonem i spojrzała w czyste , błękitne niebo.
A podobno miał dziś padać deszcz. Nic tego nie zapowiadało.
Alex ziewnęła.
-Przepraszam - uśmiechnęła się delikatnie , przepraszająco. Nie wyspała sie dziś. Ale to nie pierwszy raz. Od kiedy umarł jej ojciec... nie sypia zbyt dobrze. W nocy nękają ją różne dziwne myśli. A gdy tylko uda się jej zasnąć , nawiedzały ją koszmary. To było okropne.

Mike Rock

Lekko przekrzywił głowę wsłuchując się w urywane słowa, które docierały do nich niesione wiatrem
- ...nie możesz...co ludzie powiedzą...to nie moja wina...milcz... - słowa wypowiadała kobieta nerwowo gestykulując dłońmi, a czasami uderzając swojego rozmówce w klatkę piersiową. Ten nawet nie starał się jej uspokoić, co były wyraźnym błędem.
- Będzie mogła Pani odpocząć już na statku. - rzekł cicho Mike, kierując na nią swoje spojrzenie i starając się skoncentrować. Ostatnie nie szło mu to najlepiej. Potrafił zawalić nawet najdrobniejsze śledztwo, co było niewybaczalne.

Alexandra

- Żadna pani, po prostu Alex- poprawiła go z tym uśmiechem który nosiła w ramach maski. Ubierała ją za każdym razem gdy gdzieś wychodziła , przystrajała ją tym uśmiechem. Ale oczy to one ją zdradzały.- chyba nie wyglądam na 60 latkę co?- zażartowała i poprawiła włosy które niesione przez wiatr opadały jej wprost na twarz. strasznie jej to przeszkadzało.

Mike Rock

Miał już ciętą ripostę na końcu języka, jednak zdążył się w niego ugryźć i powstrzymać głupi słowotok, w którym występowały takie słowa jak: "nie wiem, włosy, zapiąć, kłamczucha, Daniel..." - nie ona nie mogła być jego córką, chociaż mężczyzna kilkakrotnie wspominał o swojej rodzinie, o tym że usilnie stara się wyswatać swoja córkę z jakimś idiotą.
- Nie...chociaż... - tutaj przerwał i znalazł doskonały pretekst, żeby jej się przyjrzeć, z którego bezwstydnie skorzystał. - ...nie...jesteś młoda i piękna. - dopiero po wypowiedzeniu tych słów zrozumiał ich znaczenie, chociaz w jego ustach nie zabrzmiały one jak słaby tekst na podryw.

Alexandra

Dziękuje - powiedziała speszona i spuściła wzrok. Tego typu komplementy słyszała tylko od Thomasa. Człowieka , którego "uwielbiał" jej ojciec. Według Daniela był to dla niej idealny mąż. Który potrafił zadbać o nawet najmniejszą drobnostkę. Który nadaje się do założenia rodziny , który zapewni jej dostatek bo ma świetną prace. Ojciec co wieczór jeszcze przed swoją śmiercią , komplementował go tymi argumentami. Ale Alexandra inaczej spostrzegała tego człowieka. Często się spóźniał , był niedbały , niechlujny i jeszcze kilka innych rzeczy rozpoczynających się na "nie..."
Spięła swoje włosy krwistoczerwoną frotką trzymaną na chudej dłoni.

Mike Rock

Jego wzrok bezwstydnie spłynął na jej chudy, może nawet za chudy nadgarstek. Następnie po wyraźnie zarysowanej talii i kuszących kobiecych kształtach, które doskonale skrywała kraciasta, flanelowa koszula.
Chłopak dopiero po chwili przyłapał się na tym, że podziwia niezwykłą urodę ciemnowłosej, czym zasługuje na miano bezwstydnego kobieciarza.
Oblizał ukradkiem popękane usta i potarł lekko zarośnięty policzek, kryjąc swoje zmieszanie.
"Co się z Tobą dzieje człowieku?! Przecież ona nie jest jego córką...a nawet gdyby była, to nie jesteś jej nic winien!! Nic!!" - właśnie tak karcił siebie w myślach gapiąc się na mewę, która wniosła się w powietrze.

Alexandra

Podniosła wzrok i spojrzała na niego, tym razem to ona zmierzyła go wzrokiem.
-Ciekawe kiedy statek w końcu przypłynie- zagadała szybko i rozejrzała sie w koło. Szukając na horyzącie statku.

Mike Rock

Czyżby dostrzegł w oczach ciemnowłosej jakiś upór, który widział każdego poranka, gdy spoglądał na własne, zniekształcone odbicie w tafli lustra?
A może był to smutek ukrywany pod maską radości?
"Koniec. Przestań myśleć Mike..." - chłopak strzepnął niewidzialny pyłek z rękawku ciemnej koszuli i poprawił biały, cienki krawat luźno zwisający z szyi.
- Powinien tutaj być za 5 minut...a dokładnie za 4. - odparł wdzięczny, że może sie czymś zająć.

Alexandra

O chyba płynie!- zauważyła trafnie i właśnie teraz zaczął w niej narastać strach przed wodą.. A jak się rozbiją? tak jak to było w titanicu! Przecież ona nie potrafi pływać. Zamknęła na chwilkę oczy starając sie odpędzić od siebie nękające ją wizje śmierci w wodzie. Potrzepała nie zauważalnie głową.

Mike Rock

Chociaż był dobrym obserwatorem nie zauważył jakiejkolwiek zmiany w zachowaniu ciemnowłosej. Był zbyt zajęty faktem, że zaraz będzie musiał zmusić ciało do przybrania pozycji pionowej... - na samą myśl przez jego twarz przemknął wyraz jakiejś mściwej, dzikiej satysfakcji.
- Czyli za parę godzin będziemy wylegiwali się na plaży i popijali drinki z kolorowymi parasolkami. - mruknął i powoli wstał, utrzymując sztywną postawę ciała. Nawet nie zauważył, gdy kurczowo ścisnął ramię dziewczyny.