www.thecostam.fora.pl

Alexandra

Jakaś siła wyższa kazała jej wstać. Wzięła ze stolika szklankę z zimną wodą i wyszła z kajuty.
Już po niedługiej chwili stała przed brązowymi drzwiami i zastanawiała się czy zapukać.
A może odwrócić się i wrócić do siebie?
Sama niewiedziała dlaczego to robi. Jakieś dziecko obserwowało ją. Uśmięchneła się tylko do niego i zapukała w koncu w te drzwi.

Mike Rock

Pukanie. Ciche, nieśmiałe pukanie było niczym stukanie młota pneumatycznego, który wybija pijany rytm w jego umyśle.
- Nie ma mnie... - mruknął nawet nie siląc się na otwarcie drzwi. Jedynie wziął poduszkę i zakrył sobie nią głowę. Kołysanie statu przyprawiało go o mdłości ale przynajmniej nie czuł bólu żeber.

Alexandra

Wywróciła oczami i położyła dłoń na klamce. Nie ona jest za dobra.
Ona powinna zawrócić i zostawić go w spokoju. Nie dość że pijak to w dodatku nie miły.
Otworzyła drzwi i zajrzała do środka.
-Mam sobie pójść?- zapytała zerkając na niego. leżał na łózku.

Mike Rock

Gdy usłyszał JEJ głos, drgnął i powoli przewrócił się na plecy spoglądając na nią podkrążonymi i przekrwionymi oczami. Czyżby miał omamy?
- Nie, zostań... - wychrypiał i powoli usiadł, starając się nie zwracając uwagi na fakt, iż świat wokół dziwnie wiruje.

Alexandra

Uśmiechnęła się z niesmakiem i zamknęła za sobą drzwi.
-proszę- podała mu szklankę zimną wodą- wprawdzie miałam Cię tym oblać , ale może lepiej będzie jak się napijesz- powiedzaiła i rozejrzała się za jakimś krzesłem na którym mogła by usiąść. Jedno stało pod ścianą , wiec tam się udała i usiadła obserwując go.

Mike Rock

Czyżby jego modlitwy zostały wysłuchany? Czyżby budził w dziewczynie litość i dlatego postanowiła do niego zajrzeć, chowając obrzydzenie pod maską chłodnego sarkazmu?

Chłodna woda była niczym balsam na spierzchnięte wargi oraz suchy przełyk. Był teraz zdolny upaść przed nią na kolana i dziękować, a jednak tego nie zrobił. Jedynie obracał szklankę w dłoni, aby po chwili wstał i chwiejnym krokiem podejść do stolika, gdzie ją postawił.
- Dziękuje. - rzekł i spojrzał na ciemnowłosą. Jej spojrzenie go paliło, przenikało.

Alexandra

Spojrzała bezwstydnie wprost w jego oczy.
-Nie rozumiem. Dlaczego w tak szybkim czasie opróżniłeś cały barek?- zapytała wprost , ale jednak spuściła wzrok na jego łóżko.- nie wyglądasz na pijaka- dodała by nie wyszło że aż tak źle go ocenia. Była strasznie ciekawska, ale to kolejna cecha odziedziczona po swojim tatusiu.

Mike Rock

A więc jest ciekawska...i na dodatek z ostrym temperamentem. A teraz z niego drwi lub poczuła ukłucie litości w stosunku do pijanego idioty, który wtargnął do jej kajuty. Cudownie!!
- Może miałem do tego powód. - mruknął niezbyt grzecznie. Nienawidził, gdy ktoś wcinał swój mały nosek w jego życie prywatne, które tak szczerze: nie posiadał. A teraz był doskonałym przykładem wraku człowieka.

Alexandra

Wstała z krzesła. Miał powód.. no fajnie. Nie ma to jak "powód" upijać alkoholem.
-Nic, nie będe Ci przeszkadzać. Chyba lepiej będzie jak pójdę- wzruszyła ramionami. Jakoś dziwnie się czuła w jego towarzystwie. Nie potrafiła tego opisać. Coś jakby speszenie i wstyd. Ale dlaczego? Nie znała go , ale miała uczucie że coś ją z nim wiąże.

Mike Rock

Gdy jej smukła dłoń spoczęła na pozłacanej klamce, coś jakby go tchnęło w jej stronę - jakaś niewidzialna moc. Lekko się zataczając wykonał krok w jej stronę i zacisnął swoja dłoń na chudym nadgarstku.
Dopiero teraz zauważył jaka była krucha.
- Nie idz...zostań. - wyszeptał, a owe słowa zabrzmiały dziwnie obco, nawet dla niego samego.

Alexandra

Zaskoczył ją tym czynem. Spojrzała na niego. Wprost w te ciemne oczy.
-Dobrze- powiedziała cicho .Zgodziła się! Gdyby przednią stał ktoś inny nie zgodziła by się. To kim był Mike? Sama nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie.

Mike Rock

Nie potrafił zrozumieć swojego zachowania. Jakby jakiś impuls kazał mu ją zatrzymać...kazał mu ja chronić, opiekować się... - nawet za cenę własnego, cholernego życia.
Chłopak zachwiał się, jednak w ostatniej chwili kurczowo złapał się za kant szafki sprawiając, że widniejący na nim wazon roztłukł się na miliony maleńkich kawałeczków - lądując wprost na drewnianych panelach.
- Zaraz wracam... - wymamrotał niewyraźnie i chwiejąc się wszedł do łazienki. Tam spojrzał na własne, zniekształcone odbicie, które zdawało się z niego szydzić pokazując całkowicie obcą twarz.

Alexandra

Przeczesała palcami włosy i pokręciła głową, kucnęła i zaczeła zbierać kawałeczki wazonu.
Miała miękkie serce.. a może poprostu bała się , że zaraz wróci potknie się o własne nogi i uderzy twarzą w rozbite szkło?
Mimo wszystko kolejne błyszczace kawałeczki lądowały na jej delikatnej dłoni.
Przy zbieraniu była strasznie ostrożna , wiadomo... w każdej chwili mogła sprawić że te błyszczace kawałeczki powbijają się jej w dłoń , kalecząc ją.

Mike Rock

Zimne krople wody spływające po twarzy i skapujące na białe panele znajdujące się w niewielkiej ale przytulnie urządzonej łazience, przywróciły chłopakowi zdolność trzeźwego myślenia. Starał się ignorować tępe pulsowanie w czaszce, które przynosiło fale mdłości - jednym słowem: kac jak od ton do wieczności.
Suchość w ustach, podkrążone oczy oraz chwiejny krok jedynie dopełniały tego żałosnego widoku. Gdyby go zobaczył Daniel...STOP!! Wróć...
Chłopak gwałtownie potrząsnął głową i wziął głęboki oddech.
- Nie jesteś jej nic winien...ona nie jest jego córką - mruknął spoglądając w lustro i wszedł do pokoju.
Gdy zauważył jak dziewczyna zbiera kawałki szkła, mruknął coś i kucnłą obok niej.
- Nie musiałaś...

Alexandra

-Lepiej usiądź - powiedziała i lekko się do niego uśmiechnęła kończąc zbierać szkło- Nie musiałam , ale chciałam- wrzuciła resztkę wazonu do kosza stojącego w rogu kajuty i odwróciła się na pięcie i spojrzała na niego. Dokładnie mu się przyjrzała.
Wyglądał jak wrak człowieka. Budził w niej litość.