www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

Widział w jej bursztynowych oczach (musiał w duchu przyznać, że były piękne - co wzbudziło w nim obrzydzenie do samego siebie. Czy nie miał doceniać piękna wewnętrznego człowieka?) litość do własnej osoby.
- Uważasz mnie za głupca, pijaka...prawda? - zapytał, a jednocześnie stwierdził zagryzając kurczowo szczękę.

Alexandra

-Nie słuchasz mnie- stwierdziła z widocznym delikatnym uśmieszkiem na tych usteczkach.- Mówiłam już , że wcale nie wyglądasz na pijaka...dlatego zdziwiłam się i to bardzo widząc Cię w tym stanie , ale jeśli miałeś powód , to ja nie powinnam wtykać się nie w swoje sprawy.- powiedziała patrząc w jego oczy , dzięki którym wyglądał na wesołka, wiecznego marzyciela. Podobno oczy są drzwiami do duszy, ciekawe czy jej uda się te drzwi otworzyć.

Mike Rock

Chłopak zamrugał gwałtownie i przetarł przekrwione oczy. Czyżby spojrzenie ciemnowłosej go peszyło? Sprawiało, że z człowieka, który gardził, kpił ze świata stał się jednym z tych, którzy unikają wszelkich trudności; boją się stawić czoło ludziom?
Mike odchrząknął, jednak nie odwrócił spojrzenia.
- Powinienem Ci podziękować... - zaczął po chwili, lekko ochrypłym głosem.

Alexandra

- Nie masz za co, nic nie zrobiłam- powiedziała i przeczesała znowu nerwowo włosy.
Dlaczego tak dziwnie czuła się w jego obecności. Spuściła wzrok i spojrzała na ziemię.
-Wypiłeś cały barek?- zapytała by przerwać cisze która powstała. Nie powiedziała tego złośliwie, wręcz przeciwnie. W jej głosie dało sie rozpoznać znajomy już żartobliwy głos.
Zerkneła na niego.

Mike Rock

Kąciki ust chłopaka lekko drgnęły, gdy podszedł do otwartego na oścież, drewnianego barku zdobionego pięknymi ornatami.
- Niestety....ukryła sie przede mną jedna, mała buteleczka koniaku. - odparł, a w jego dłoni pojawił się przeźroczysty, szklany flakonik, którym lekko potrząsł.

Alexandra

A ona tuż zanim , chwile później się pojawiła. Zabrała mu buteleczkę i schowała do kieszeni gdyż była niezbyt dużej wielkości. No w końcu to statek a nie bar.
-No widzę że ta buteleczka lubi pojawiać się i znikać- znowu zażartowała.

Mike Rock

Chłopak gwałtownie zamrugał, gdy buteleczka mignęła mu na chwile przed oczami, aby potem zniknąć w kieszeni, dość obszernej bluzy, dziewczyny.
W tej samej chwili statkiem szarpnęło. Kilka stojących w barku szklanych kieliszków zadrgało i wydało z siebie krótki, żałosny ton.
Kolejny wstrząsnął sprawił, że biała lampa zwisająca z sufitu, zachybotała się niebezpiecznie nad głowami dwójki żartownisiów, a z korytarza dobiegły ich ciche przekleństwa.

Alexandra

Odruchowo złapała się chłopaka, by nie upaść z trzaskiem na podłogę.
-Cholera co się dzieje?!- zapytała widocznie zdenerwowana . Cóż dziwnego, dziewczyna bała się wody. Pierwsze myśli które zaczęły kłębić się w jej głowie dotyczyły tragicznej śmierci poprzez zatonięcie w kajucie statku. Alex! weź się w garść to nic takiego !

Mike Rock

Jego spojrzenie prześlizgnęło się po ścianach kajuty, które prawie niezauważalnie popękały z powodu silnych wstrząsów, które powtarzały się dość sporadycznie. Raz za razem... - niczym w zegarku.
- To na pewno awaria. - wraz z wypowiedzeniem tych słów zrozumiał, że popełnił błąd. W bursztynowych oczach Alex dostrzegł strach, który przeradzał się powoli w panikę.
- Na pewno zaraz wszystko naprawią. - dodał szybko i starając sie utrzymać równowagę podszedł do drzwi. Na korytarzu ludzie chwiali się i przeklinali, na głos wyrażając swoje sugestie co do zawiłej sytuacji.

Alexandra

Złapała się szybko stolika. Bała się. A jak to nie zwykła awaria?. A jeśli oni toną. Tak jak w titanicu? Walneli pewnie w jakąś górę lodową i zginą... zginą w zimnej wodzie.
Nie ona tak nie chce umierać.. Nie w wodzie!
spojrzała za Mikem , gdzie on do cholery idzie?

Mike Rock

Gdy znajdował sie już prawie na zewnątrz kajuty, poczuł dziwny ucisk w klatce piersiowej...przez chwilę zabrakło mu tchu. Gdy jego spojrzenie spoczęło na dziewczynie ucisk zelżał, a po chwili ustąpił.
Szaleństwo? Możliwe...
- Chodź...musimy dostać się do kajuty. - rzekł i wyciągnął w jej stronę dłoń, czując chłodny dotyk metalu na kostce.

Alexandra

- Jak to do szalup? Czekaj... ja muszę.. wziąść swoje rzeczy- nie wiedziała co się dzieję. Plątała się we własnych słowach. Nie potrafiła sklecić sęsownego zdania.
Ludzie biegali spanikowani po pokładzie. Ich panika powoli przenosiła się na dziewczynę.
Kilka osób z załogi uspakajało resztę pasażerów i prosiło o opuszczenie kajut oraz udanie sie do szalup skąd mieli dopłynąć na wyspę. Obiecywali że gdy tylko dopłyną dostaną wszystko czego im potrzeba.

Mike Rock

- Nie ma czasu, Alex... - rzekł chłopak i delikatnie potrząsł dziewczyną, tym samym przerywając sygnał alarmowy w jej umyśle pt. "ślepa panika".
- Musimy dostać się do szalup. - dodał starając się aby jego głos zabrzmiał spokojnie i tak też było. Chłodne, wyćwiczone opanowanie powróciło.

Alexandra

- wezmę tylko gitarę i dołączę do Ciebie dobrze?! Tylko gitarę- powiedziała i zniknęła w tłumie ludzi. Szybko udało się jej przedrzec do pokoju numer 13. Wzieła gitare zawieszając ją na ramieniu i już chciała wybiec przez otwarte drzwi , ale ktoś o poterznej sile zamknął je "lekkim" popchnięciem.
-Cholera!- krzykneła i pociągneła za klamkę. Okazało się że drzwi się zacieły.Zaczeła ciągnąć za nie mocno.

Mike Rock

- Gdzie ona jest?! - owe pytań chłopak powtórzył już po raz czwarty rozglądając się dookoła. Co parę sekund ktoś przebiegał koło niego w panice, a tłum ludzi sprawiał, że niejednokrotnie stracił równowagę.
Czyżby czuł narastający strach, który starał się zdusić w zalążku?
- Gdzie jesteś Alex? - powtórzył starając się iść pod prąd. Bez większego powodzenia.